Het decor was er nog, maar de belangrijkste invulling ontbrak
“Intens verdrietig, maar zo ongekend dankbaar voor de nabijheid die ik de afgelopen periode heb mogen ervaren”
Je schrijft zo leuk. Het leest zo makkelijk weg, daar moet je wat mee doen, met dat talent. Mijn creatieve, nooit rustende brein en mijn enthousiasme bedacht van alles. Maar op links woont de perfectionist in mij die op slot slaat zodra er iets "op papier moet". Niet goed genoeg, saai, grammaticaal niet voldoende, wie zit er op mij te wachten? Of op mijn schrijfsels dan. Er zijn zoveel anderen die het beter kunnen. Waar ga ik het dan over hebben? Zoveel redenen meer om het niet te doen ten opzichte van wel. Zelfs over de vorige zin dacht ik na; ik ben echt niet de enige die deze reden heeft. Niet uniek, niet bijzonder. Waarom zou je iets van mij willen lezen?
En dus ontstond hier mijn blog. Een plek waar ik mijn hart kan luchten (daar heb je weer zo'n populaire uitspraak). Waar ik kan wikken en wegen. Waar ik mijn gedachten kwijt kan en misschien het hoofd wel stil krijg.
4 jul 2024 19:59
“Intens verdrietig, maar zo ongekend dankbaar voor de nabijheid die ik de afgelopen periode heb mogen ervaren”
Maak jouw eigen website met JouwWeb