“Intens verdrietig, maar zo ongekend dankbaar voor de nabijheid die ik de afgelopen periode heb mogen ervaren”
Dat was zo ongeveer het eerste wat ik opschreef, nadat mijn vader was overleden.
7 juli 2023 om even iets vóór vijf uur ś middags. Terwijl we met de verpleging in gesprek waren of het wenselijk was dat één van hen bij ons zou blijven tijdens het moment van overlijden. Het zou echt niet lang meer duren. Ik keek naar rechts, stond schuin aan het voeteneind van zijn bed. Een zucht, stilte. Dit was het.
Samen met mijn oudste nichtje, heb ik de laatste zorg gegeven. Moeilijk, maar ook bijzonder.
In die laatste week kon ik mijn rust niet vinden. Zodra ik wakker werd ging ik zo snel mogelijk naar mijn vader toe. Meerdere keren op een dag. Ik kon niet thuis zijn. Dan voelde ik onrust en wilde ik bij hem zijn. Hem vasthouden, een kus op zijn voorhoofd. Er zijn. In rust. En ineens was zijn bed leeg. Na elf dagen waren we terug in zijn kamer. Het bed was wel afgehaald, maar de TV stond er nog, het nachtkastje met het bakje en de gaasjes, waar ik zijn mond nog vochtig mee maakte, het washandje opgevouwen, waarmee ik zijn voorhoofd nog afnam. Een propje papier dat was gevallen. Het decor was er nog, maar de belangrijkste invulling ontbrak. In de badkamer het beddengoed zoals die vrijdag er was neergelegd. Het bakje van mijn daglens lag er nog, van die ene nacht dat ik bij hem was. De geur, zijn geur. In de vriezer nog de ijsjes die ik voor hem kocht. Leeg en beladen, een groot gevoel van gemis.
Hij is er niet meer. Al één jaar niet meer. Het leven ging door. Dat verbaasde me, maar het was en is ook vanzelfsprekend. Ik mis hem elke dag. Er zijn al veel “de eerste keer zonder pa” momenten geweest. Regelmatig dendert het gevoel van verdriet over me heen, maar ook en nog steeds dat gevoel van dankbaarheid. Dat ik zo dicht bij mijn vader heb mogen en kunnen zijn.
Lieve pa, dank je wel. Ook omdat je zo nu en dan nog even laat weten dat je aan ons denkt. Dikke kus!
Maak jouw eigen website met JouwWeb